het begin van de zoektocht

Nadat de huisarts ons had doorgestuurd naar de kinderarts ging de medische molen heel snel draaien. Op de automatische piloot draaiden wij mee, en nog steeds. Ook de kinderarts begon heel serieus te kijken en iedere hoop dat het met een sisser af zou lopen moesten we na deze afspraak laten gaan. Toen de kinderarts Florijn in zijn onderbroekje door de ziekenhuisgang heen en weer liet lopen was dat voor ons heel confronterend: hij waggelde als een dronkenmannetje en bij iedere bocht moest hij een paar passen naar links of rechts zetten om zijn evenwicht te bewaren. Hij moest ook op zijn hurken zitten, dat kon hij niet. Binnen de lijntjes kleuren, ging ook niet,. enzovoort. De arts haalde haar meerdere erbij en ze begonnen allemaal druk met elkaar te overleggen.... Allerlei voor ons onbekende medische termen werden gebruikt; piramidaal syndroom, bilaterale spasticiteit, cerebellair..... Het leek de arts het beste dat wij zo snel mogelijk een kinderneuroloog zouden zien. Waar ze aan dacht wilde ze niet kwijt. En toen begon het wachten weer op de volgende afspraak. 2 weken moesten we wachten en wat vonden we dat lang! Gelukkig wisten we toen nog niet dat er nu, ruim twee jaar later, nog steeds geen diagnose zou zijn......

29 Januari 2012 Permanente link Google Feed MSN Reporter